Polityka Stanów Zjednoczonych wobec Bliskiego Wschodu nigdy nie miała charakteru przypadkowego. Region ten był bowiem postrzegany przez kolejne administracje amerykańskie (zarówno w okresie zimnej wojny, jak i po jej zakończeniu) jako obszar kluczowy dla realizacji strategicznych interesów Stanów Zjednoczonych. Jego ważkość wyraża się zasadniczo w trzech głównych płaszczyznach: geopolitycznej, gospodarczej oraz kulturowo-religijnej
Celem badawczym niniejszej publikacji jest ukazanie miejsca Bliskiego Wschodu w polityce zagranicznej, a ściśle w polityce bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych w latach 1945-2012. Ramy czasowe nie zostały wyznaczone przypadkowo. Zakończenie II wojny światowej oznaczało bowiem dla polityki bliskowschodniej USA początek faktycznego zaangażowania w regionie i możliwość rozwoju amerykańskich interesów w tej części świata. Ze względu na układ bipolarny, który powstał po 1945 roku Bliski Wschód stał się regionem strategicznym dla realizacji amerykańskich interesów politycznych, ekonomicznych i militarnych. Nie sposób zrozumieć szeroko pojęte relacje amerykańsko-arabskie, amerykańsko-izraelskie, politykę USA wobec Iranu, czy konflikt bliskowschodni, nie odwołując się do ich genezy, a ta przypada na okres po 1945 roku. Z kolei górna cezura – rok 2012, pozwala na przybliżenie wydarzeń Arabskiej Wiosny – niezwykle istotnych dla Bliskiego Wschodu i strategii USA wobec regionu. Kończąc publikację na 2012 roku można wskazać jej przebieg oraz najważniejsze implikacje dla regionu i bliskowschodniej polityki Stanów Zjednoczonych.
Zamierzeniem autorki jest zatem przybliżenie czytelnikowi dominujących tendencji w polityce USA wobec Bliskiego Wschodu oraz wiodących strategii amerykańskiej polityki zagranicznej wobec tego regionu, zarówno w okresie zimnej wojny, jak i po rozpadzie układu bipolarnego. Analizie zostały poddane główne uwarunkowania i kierunki polityki zagranicznej USA we wskazanym przedziale czasowym. Przedstawione zostały główne czynniki, które wywierały wpływ tak na relacje bilateralne pomiędzy Waszyngtonem a państwami regionu, jak na ogólną strategię USA wobec Bliskiego Wschodu. Omówione zostały główne cele, interesy, ale również wyzwania dla polityki amerykańskiej wobec tej części świata. Wyeksponowane zostały zarówno uwarunkowania wewnątrzamerykańskie, jak i międzynarodowe, które determinowały (np. rywalizacja amerykańsko-radziecka o wpływy), bądź też w dalszym ciągu determinują politykę zagraniczną i bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych wobec regionu. Należy mieć też na uwadze uwarunkowania wewnątrzregionalne: postępujący konflikt izraelsko-arabski, zaangażowanie Białego Domu po stronie Izraela, rozwój tendencji fundamentalistycznych i terrorystycznych w regionie, związki USA z poszczególnymi państwami regionu (Egiptem, Arabią Saudyjską, Iranem, Irakiem, Jordanią), uzależnienie USA od źródeł energii skupionych w tej części globu, dążenia USA do stabilizacji gospodarczej i politycznej w regionie, środki metody i instrumenty wykorzystywane w celu demokratyzacji Bliskiego Wschodu oraz implikacje Arabskiej Wiosny dla amerykańskiej strategii bliskowschodniej. W publikacji ukazane zostało również stanowisko USA wobec dążeń narodowowyzwoleńczych ludności kurdyjskiej, które determinowało relacje bilateralne pomiędzy USA a poszczególnymi państwami regionu.
